روستای میرجان؛ فهرستی بلند از مشکلات
در ۶۰ کیلومتری شهرستان زنجان، بخش زنجانرود، دهستان غنی‌بیگلو روستای میرجان با جمعیتی ۱۵۰۰ نفری مأمنی برای کشاورزان و مردمانی شده که تاکنون بدون گاز و آب آشامیدنی گذران زندگی کرده‌اند؛ روستایی که مسیرش در سالهای بسیار دور آسفالت‌ریزی شده و حالا لکه‌گیری‌ها هم پاسخگو نیست.
آسفالت نامناسب
دهیار میرجان می‌گوید: ۵۰۰ خانواده در روستا زندگی می‌کنند. مسیر ورود به روستا چندین سال پیش آسفالت شده که اکنون با این‌که لکه‌گیری هم می‌شود در کمترین زمان دوباره کنده می‌شود و راه را برای خودروهایی که رفت و آمد می‌کنند ناهموار می‌کند.
«فریدون صیدی» درباره اجرای طرح هادی می‌گوید: ۲ مسیر در روستا در قالب طرح هادی بهسازی شده است، اما مابقی اقدامات عمرانی به اتمام نرسیده است. در طول سال هر از گاهی اقداماتی انجام می‌شود، اما هنوز راه زیادی تا بهسازی روستا وجود دارد.
وی با اشاره به این‌که برق و تلفن در روستا وجود دارد و نیاز مردم را جواب می‌دهد، می‌افزاید: با این‌که روستا ۱۵۰۰ نفر جمعیت دارد اما مردم گاز ندارند و از آب سالم نیز خبری نیست. هر بار که برای پیگیری گاز روستا اقدام می‌کنیم مسئولان می‌گویند: «راه روستا دور است و فعلا نمی‌شود کاری کرد».
دهیار میرجان درباره نبود آب نیز می‌گوید: منازل روستا لوله‌کشی برای آب ندارند و مردم مجبور هستند آب مصرفی خود را از ۲ چشمه و یک چاه تامین کنند.
وی می‌افزاید: همین منابع آبی نیز جوابگوی نیاز مردم روستا نیستند و گاهی آب‌های آشامیدنی با آب فاضلاب مخلوط می‌شود که از لحاظ بهداشتی در شرایط مساعدی قرار ندارد. مردم در مضیقه‌اند و مجبور هستند با موتورسیکلت سر چشمه بروند و آب به خانه‌هایشان بیاورند.
متاسفانه هر بار که پیگیر رفع مشکل آب روستا می‌شویم مسئولان می‌گویند برای بازدید خواهند آمد، اما تا به حال کسی برای رفع مشکل مردم به روستا نیامده است.
مهاجرت ادامه دارد
صیدی با بیان این‌که هر ساله ۱۰ خانواده از روستا به نقاط دیگر مهاجرت کرده‌اند، می‌گوید: اگر اوضاع به همین منوال پیش برود و مردم آب مناسبی برای آشامیدن نداشته باشند تا چند سال آینده کسی در روستا نمی‌ماند.
شغل اغلب روستاییان کشاورزی است، وی با بیان این مطلب اظهار می‌کند: مردم محصولاتی مانند گندم، جو، عدس، نخود و سیب‌زمینی می‌کارند و میوه‌های سر درختی مانند زردآلو و سیب بیشترین میزان تولید را دارد. با این حال تعداد زمین‌های زراعی چندان زیاد نیست و درآمد کشاورزان برای مخارج خانواده کفایت نمی‌کند. از این‌رو بیشتر اهالی و جوانان به عنوان کارگر در تهران، زنجان و طارم کار می‌کنند.
صیدی با اشاره به این‌که کسانی که در روستا دام پرورش می‌دهند به طور متوسط ۲۰ رأس گوسفند دارند، بیان می‌کند: مردم با نگهداری همین دام‌ها برخی از نیازهای خود را برطرف می‌کنند. اما پرورش ماهی و از این دست مشاغل در روستا وجود ندارد. اگر روستاییان دامی نداشته باشند مجبور می‌شوند به کارگری روی آورند.
بهداری نیمه کاره
دهیار میرجان ادامه می‌دهد: یک سوم جمعیت روستا جوانان هستند که اغلب بیکارند و همین موضوع باعث شده است برخی از آنان به مصرف مواد مخدر روی بیاورند و معتاد شوند.
بیشتر جوانان روستا به دلیل نداشتن پشتوانه مالی نمی‌توانند زندگی مشترک خود را آغاز کنند.
وی با اشاره به این‌که روستا خانه بهداشت کوچکی دارد که چندان نیاز مردم را رفع نمی‌کند، اظهار می‌کند: پزشک دائمی در روستا وجود ندارد.
صیدی ادامه می‌دهد: پزشکی از روستای همسایه هر ۱۰ روز یا هفته‌ای یک نوبت به روستا سر می‌زند، اما اگر بیماری با وضعیت وخیم داشته باشیم باید او را به شهر برسانیم.
وی می‌گوید: ۳ سال قبل ساخت بهداری در روستا آغاز شده که نیمه‌کاره به حال خود رها شده است و کسی نیز از آن خبری نمی‌گیرد، در حالی که مردم به چنین فضایی نیاز دارند.
فضای آموزشی روستا
دهیار میرجان درباره فضای آموزشی روستا می‌گوید: دانش‌آموزان روستا تا کلاس نهم می‌توانند در مدرسه روستا تحصیل کنند و اگر علاقه داشته باشند تحصیلات خود را ادامه دهند باید به شهرهای اطراف همچون زنجان بروند. «فریدون صیدی» می‌گوید: کرایه خودروهای شخصی از زنجان به روستا برای یک مسیر رفت ۱۰ هزار تومان است و اگر از تنها مینی‌بوس روستا استفاده کنند ۵هزار تومان می‌پردازند. به جز فصول سرد و برفی سال در اغلب مواقع ماشین‌ها برای رفت و برگشت در دسترس هستند، اما در سرمای شدید بارها مردم در راه گرفتار شده‌اند تا زمانی که مسیر بازگشایی شود.